Het verloren verhaal

Begin september 2023. We verkenden nog even, met lichte pas en lege rug, het dorp Les Houches aan de Franse voet van de Mont Blanc. 

Morgen zouden mijn jongste dochter en ik (26 en 63) beginnen aan de 3-daagse huttentocht langs de overzijde, de balcons van de Aiguilles Rouges die ons prachtige uitzichten op de Mont Blanc beloofden. We dronken wat op een terras langs de weg en wandelden terug naar het hotel, langs een klein grasveldje, iets lager gelegen en als een kleine camping municipal in gebruik door verlate trailrunners die hun tent nog moesten opruimen na de UTMB van de voorbije dagen.

En daar stond alweer een rode BT-phonebooth.

Weer trof ik dit icoon ergens langs mijn weg, ‘a bit out of place and character’ maar ‘nevertheless well-known and recognized’.

Getransformeerd, dat wel. Voorzien van een opschrift in andere taal, LIVRES SERVICES. Ingericht als kleine openbare mini-bibliotheek. Gericht op de vele internationale travellers die hier passeren en -net als de backpackers in Azië en Australië- gelezen boeken liever niet in de tas mee slepen als bezit, maar van hand tot hand hun verhaal een eigen wereldreis laten gaan.

Woorden die ons verbinden.

Maar hoe mooi ik het ook vind, deze rode telefooncel in de Alpen, ook hier staat een fier rood monument van verloren tijden: het woord heeft geen kabel, geen papier meer nodig. Wat we vertellen is niet meer landgebonden, taal is nu digi, beleving staat op insta en wij zijn gefocust op goede ontvangst en voldoende batterij.

We zeggen dat we vrij zijn, maar we zijn zo graag overal verbonden.

En ondertussen, in de architectuur…

Wordt er veel gesproken, maar vooral langs elkaar heen. Grote opgaven in verduurzaming en woningaantallen, waar iedereen het over heeft maar waar geen snelheid in gemaakt kan worden.

“Laat het aan de markt over, wij kunnen dat best oplossen” zegt de markt die nog altijd geen goede goedkope woningen kan produceren. Maar die wel in staat geweest is om dure huur- of koopwoningen met miserabele plattegronden, appartementen zonder buitenruimten en  op hoog-geluidbelaste plekken te bouwen. Ten koste van de koopkracht van huurders en kopers.

Ik schaam me voor mijn beroepsgroep, dat we een eeuw van volkshuisvesting en streven naar licht en lucht achter ons kunnen laten en onze kinderen en andere nieuwkomers onderbrengen in een studio van 30 m2 voor minstens €900,– huur per maand en zeggen dat dat ‘een woning’ is.

“We moeten sturing geven zodat de aantallen worden gehaald” zegt de overheid, maar waar is de ruimte om te bouwen als het land vol zit met voorschriften, verboden, regels, beperkingen, belastingen, rechten en inspraak.

Ik schaam me wel eens, dat we zo goed voor ons zelf hebben gezorgd dat we geen ruimte meer hebben gelaten voor wie na (en naar) ons komt. Not in my back yard, zou de oorsprong van die term niet van veel dichterbij komen…

We moeten weer verbinding maken.

Martin Eijkelenboom, architect en socialist.